پس از هفت سال، من توانایی رانندگی دوباره (در روزهای خوب) دارم.
راه قبل از اینکه من حتی درمورد مولتیپل اسکلروزیس (MS) فکر میکردم یا علائمی داشت که در نهایت منجر به تشخیص من شد، ترس زیادی از رانندگی ایجاد کردم. من آن را در عقب جت، شیشه ای از شراب که شب قبل از آن یا لنزهای تماسی خشک شده بود، سرزنش می کردم.
این عجیب بود، چون بیشتر این علائم هستند. من ماشین را می گیرم و فورا احساس اضطراب می کنم.
من فشار می آورم، خود را مجبور به رفتن به مکان، هر چند من تمام وقت وحشت زده شدم. احساس کردم که من در یک بازی ویدیویی بودم، حتی زمانی که چند اتومبیل دیگر در جاده وجود داشت و سرعت آن کم بود. خطوط سوئیچینگ اتومبیلی 100 یارد جلوتر از من، من را ترغیب می کند که بر روی ترمزها نشوم، همانطور که تصور می شد که برخورد با چنین "بی پروایی" و رانندگان بی ربط در جاده ها اجتناب ناپذیر است. نزدیک شدن به یک دایره ترافیکی، یک کابوس خلط زده از تلاش برای پیدا کردن یک باز است، در انتظار بیش از حد طولانی، در نهایت سرعت در مقابل ترافیک به عنوان کسی honked و فریاد.
همه کسانی که من این را ذکر کردم به تشخیص و مشاوره نیاز داشتم. "شما فقط تاکید دارید." نه، من واقعا (علاوه بر تجربه رانندگی خودم) نبودم. "شما نیاز به خواب بیشتری دارید." نه، من خواب خوبي داشتم "فقط باید تمرین کنی". من در این لحظه 20 سال رانندگی کرده بودم، بنابراین نمیتوانستم این را بدانم.
هنگامی که 6 ماه بعد از تشخیص MS من دریافتم، کمی بیشتر درباره این بیماری آموختم، چیزهای کمی حساس تر شدند.
من فکر می کنم آنچه که تجربه کردم، نوعی اختلال شناختی بود ، که باعث کاهش پردازش اطلاعات شد، که باعث پیچیده شدن و ایجاد صدها کمی از تصمیمات کوچک در زمینه رانندگی شد.
من حدود 7 سال داشتم، وقتی که واقعا هیچ جا نرفتم. واقعا سخت بود، همانطور که اساسا وابسته به شوهرم بودم تا به من کمک کنیم تا کارهای انجام شده را از دست بدهم.
من همیشه کمی احساس گناه کردم و از او خواستم که جایی مرا بگیرد، هرچند هرگز با من نا امید نبود، اغلب چیزهایی بود که او باید انجام دهد.
این روزها من بیشتر رانندگی میکنم ما یک ماشین دیگر داشتیم که کوچکتر بود، اما به اندازه کافی بلند از زمین بود، و دید قابل توجهی داشت. زمان های خوب (رانندگی عاقلانه) وجود دارد، جایی که من با خیال راحت می توانم در خیابان های محلی حرکت کنم (هنوز برای من آزاد نیست) و احساس می کنم که من در کنترل جهان هستم. در این روزها، من تقریبا احساس "عادی" - می توانم کارها را مانند یک فرد معمولی انجام دهم، در برنامه خودم، و برنامه های خود را تغییر دهم، اگر من به اوج سفر نیاز دارم.
هنوز هم بین زمانها وجود دارد، جایی که خودم را در نیمه راه به مقصد خود می بینم، متوجه می شوم که شاید این ایده ای نیست. در طول این مدت، من یک گفتگوی روان در حال اجرا را ادامه می دهم، به خودم می گویم که یک چراغ راهنمایی در حال ظهور است و نه بر روی ترمزها، اگر کسی از من جلوتر است. من موسیقی را بازی نمی کنم و من با هیچ یک از مسافران ماشین صحبت نمی کنم، که به ندرت وجود دارد.
آیا من اشتباه نمی کنم - اگر دچار کمبود اضطراب یا علائم MS مانند پارستزی ، سردرد یا خستگی شدید نشوید، من رانندگی نمی کنم.
یک کلمه از
نگران نباشید اگر مشکل رانندگی پیدا کنید.
یک ایده خوب این است که قبل از رانندگی یک موجودی MS داشته باشید. از خود بپرسید که چگونه در آن روز احساس می کنید.
در حالی که ناامید کننده است، به خودتان ممانعت کنید و یا اجازه دهید فرد دیگری رانندگی کند، اگر احساس درستی در مورد گرفتن پشت چرخ نداشته باشید، به نفس خود اعتماد دارید، از MS خود آگاه هستید و از خود مراقبت می کنید.
> ویرایش توسط دکتر Colleen Doherty، 2 اوت 2016.